Ayrıca duyuyorum, bu ameliyattan sonra hemen ayağa kalkmışlar,kimisi 3. haftasında spora bile başlamış.
Sonra yine aklıma geliyor:
-Ay ben tuvalet işini nasıl yapacağım ya?
-Duşumu nasıl alabilirim ki?
-Acaba acır mı?
-Yok be,uyuşturacaklar. Hiçbir şey hissetmeyeceksin.
-Elime bi dergi verseler aslında çok daha güzel olur. hiçbir şeyi düşünmem bile.
-Ameliyat sonrasında da hemen uyurum,olmadı kitabımı okurum.
-Peki ya tuvaletim geldiğinde ne olacak?
-Ya bulunur elbet bir çaresi,bu ameliyatı olan bir sen değilsin ya. Herkes nasıl halletmişse sen de öyle halledebilirsin. Zaten bir şey olacak olsa hastanedesin. Yakışıklı hemşireler,doktorlar imdadına koşar.
-Iyy,bana ameliyat yerini göstermesinler gerisi sorun değil. Ayy bir de boru takacaklar değil mi ya? Onu da görmeyeyim.
Kendimle konuşmam böyle. Birkaç aydır böyle sürüp gidiyor.
Yarın daha farklı konuluyor olurum herhalde. Hahahaha...
ÖSS ve YDS'ye girmeden önce de böyleydim. Hiçbir korkum yoktu,heyecanım yoktu,sıkıntım falan yoktu.
Hatta tutup Mahşer,i Cümbüş'ü izlemiştim sınavdan bir önceki gün. Sınava girerken de hiçbir şey yoktu,her şeyi de tam hatırlıyordum. Ne zaman ki sınavdan çıktım,sonra bir heyecan sardı. Herkes "çok güzeldi,istediğim yere kesin giderim" falan diye tepemde konuşuyordu. Herhalde bundan heyecan yaptım.
-Lan benimki de güzeldi de,hani bu kadar emin değilim,şurası kesin olur falan diye...
Ameliyat sonrası da mı böyle olacak ki?
Neyse,yarın göreceğiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?