Öğle yemeği vakti gelmişti. Mutfağa gittim. Ne yemekler var diye tencereleri teker teker açarken hiçbir yemeğin diyetime uygun olmadığını görüp, yemeklerin önünde dikilerek kara kara ne yiyeceğimi düşünmeye başladım. O sırada arkamdan biri geldi ve durdu öyle. Bi baktım, Mis Kokulu. Yüzüne baktım, bana baktı uzun uzun, ben de ona baktım, gülümsedi, ellerini “ee” der gibi yanlara açtı, “Siz alın, bana uygun yemek ne yazık ki yok.” dedim. Aaa, dedi, bir yemekten aldı, bahçeye geçti. Sonra bahçede topluca sohbet ederken her konuşmamda bana dönüp gülümsedi.
Kafamı geriye doğru yatırıp, sandalyeye yasladım. Bulutlara bakarken gözlerimi kapadım. Sonrası malum, hayaller… İşte, gözlerim kapalıyken bir karaltı hissediyornuşum da açtığımda yüzüme doğru eğilmiş oluyormuş, sonra etrafta kimse ve kameralar yokmuş ve dudaklarıma dudaklarıyla narince dokunuyormuş falan.
Anında hayal kurarım sevgili okur.
from WordPress https://ift.tt/tTHSbkm
via IFTTT
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?