Antidepresanın dozunu azaltmak bile bana yaramadı. Bırakmayı nasıl düşündüm ki ben? Herkes farkında değiştiğimin. Bir şeyleri fazla takma, çabuk sinirlenme, fazla duygusallık... 60'lığı ilk aldığım zamanlardaki gibiyim.
Ben de farkındayım artık saçmaladığımın. Hiçbir şeyi takmayan Giz'i özledim açıkçası. Kendime hayran olacak kadar cool olabiliyordum. Hahah. Tedavi olduğumu düşünüyordum. Bırakmak istedim. Gel gör ki, 30'luğa düştüğü anda eski halim geri geldi. Daha enerjik, daha az uykulu ama aynı eski stres,aynı eski hastalık korkusu! Mersin'e gidince psikiyatrımla görüşeceğim. "Bırakınca eski halime döndüğümü kendi gözlerimle gördüm, hatta şahitlerim de var!" diyeceğim. Bu ne ya? Tiroit kontrolüne gideceğim diye dünyayı yıktım! Olacak şey mi?!
Bu antidepresanın bana sağlık açısından getirdiği kötülük çok ama en azından mutlu oluyorum. Hayattaki en büyük amacım, isteğim de bu olduğuna göre, gerisi önemli değil. Belki ilacın dozunu tekrar yükseltmez, terapiye yönlendirir; mutlu olacaksam kabul elbette!
Hayır o kadar ki, günlüğüme şöyle bir bakıyorum, 3 ay içinde hiç yazmadığım kadar şey yazmışım. OHA GİZ.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?