Depresyonda olduğunu belirten bir flörtüm vardı. Hiçbir şey yapmak istemediğini, hiçbir şeyden zevk alamadığını, yaşadığı yerden ve insanlardan çok sıkıldığını, oynayacak oyun bulamadığını falan söylüyordu. Hemen çözüm bulmaya çalıştım. Çareler aradım: Şöyle yapabilirsin, şunu deneyebilirsin, bunu yapmış mıydın, hadi şunu yapalım bak güzel olur gibisinden öneriler sundum. Hepsine karşılık vererek reddetti ve bir süre benimle konuşmadı.
Üzerinden zaman geçti ve yeniden, depresyonda olduğunu belirtti. Bu sefer ailesinden bahsederek, annesinin ölümünü ailesindeki kimsenin kaldıramadığını ve hepsine destek olmaktan kendiyle ilgilenemediğini, bulunduğu şehirden sıkıldığını, insanların aptallığından bıktığını vs. anlatmaya başladı. Bu sefer hiçbir öneride bulunmadım ve sadece dedim ki: Yardımcı olabileceğim bir şey varsa ben buradayım, anlatabilirsin. Bu sefer bana kalpler yollayıp, teşekkür ederek konuşmasını sürdürdü ve daha çok anlattı.
Bazen yalnızca dinlemek ve destek olarak orada olduğunu söylemek yeterli olurmuş. Karşıdakinin yorgunluğuna bir de kendi çarelerinle yormamak daha büyük bir yardımmış. Bu bir önceki davranışıma bazı kaynaklar “kurtarıcı sendromu” diyor. Her derde çare bulmaya çalışarak -hatta acil çözüm bularak- kendini iyi hisseder, bir işe yaradığını düşünürmüş bu kişiler. Kendi yaralarını iyileştiriyor olduklarını sanırlarmış.
Bunun farkına vardım bir süre önce. Şimdi de adını ve bunu nasıl yeneceğimi biliyorum. Sıra geldi uygulamaya. Hatta başladım bile!
from WordPress https://ift.tt/iHLVSpc
via IFTTT
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?