Kendimi de biliyorum, insanları da biliyorum. Hep iyi düşünmeye çalışıyorum ama bu kendimi kandırmaktan başka bir işe yaramıyor. Yemek öncesi mideyi kandırmak için ağza atılan şekerlemeler gibi. Hiçbir besin değeri yok, doyurmuyor da, sadece kısa bir süreliğine acıkmadığını hissetmeni sağlıyor. Aynısı işte. Kısa bir süreliğine mutlu olduğumu sanmamı sağlıyor bu iyi düşünme durumu da.
Her şeyi biliyorum ama her seferinde de “Acaba?” demeden geçemiyorum ve her “acaba”nın sonu da, evet, hüsran. Her seferinde bir tık daha aşağıda buluyorum kendimi. Dibin de dibine doğru gidiyorum ama belki dibinde bir delik vardır da başka bir dünyaya çıkarım diye umutlanıyorum, bunun evren yasalarına aykırı olduğunu bilmeme rağmen…
Ben bu umudu neden içimde tutuyorum?
Yaşıyor olanların iç dürtüsel bir hareketi mi bu?
Yani, neden durmaksızın buna inanıp da hâlâ bunu istiyorum, olmayacağını bilmeme rağmen?
Hayatta kalmaya çalışmak mı bu?
Yaşamak için gerekli olan bir şey mi?
from WordPress https://ift.tt/cv7uRJZ
via IFTTT
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?