Herkes Görevini Bilsin

Çok sinirli hissediyorum.

Dün, işten çıkmadan önce, çıkışta yürüyüşe gideceğim için ofise yemek söyledim. Sonra da çöpümü mutfak çöpüne attım. Tam ellerimi yıkarken, ofis çalışanı abla geldi, “Ayyy ellerimi daha yeni yıkadım, keşke dışarı atsaydın, şimdi nolacak, çöpten alıp dışarı atıversen, bir dahakine dışarı atalım, böyle kalmasın bu” diye söylene söylene çöpü attı dışarı. Benim atmamı istedi herhalde. Niye atayım? Birincisi, bu benim görevim değil; ikincisi çöpü çöpe atmışım, ortada yamuk bir durum yok; üçüncüsü benim zaten işim başından aşkın ve çıkmadan yazı yetiştirmeye çalışıyorum, grafiker arkadaş benden iş bekliyor.

Sonra kadın bir hışımla çöpü dışarı çıkarınca sinirlendim. Konuşursam, biliyorum, kıracağım. Sinirlendiğimde ağzımdan hoş şeyler çıkmıyor. Geçtim masama oturdum. Sonra kadın bir hışımla yukarıya koştu. Fısıldamalar geliyor aşağıya. Sonra indi, iyi akşamlar demeden gitmiş. Bir şey yaşadığında, abartarak gelir bize anlatırdı daha önceden de, kesin onu yaptı. Önüne gelene de anlattığını biliyorum.

Bu sabah mutfağa su almaya gittim. Kadın dolapları çat çat çarpıyor, bulaşık makinesinin kapağını çat kapatıyor falan. Sonra bir kez daha mutfağa gittim, almış yanına birini, fısır fısır bir şeyler konuşuyor. Ben gelince bana bakıp sustu. Ayh, halen sinirliyim!

Hayır ne bu hava? Ben sana gel şu yazıyı iki oku diyor muyum hiç? Ya da ne bileyim gel masamı sil ya da bana çay getir diyor muyum? Biz senin yerine telefona bakıyoruz, kapıya bakıyoruz, çöpü çıkarıyoruz, e sen ne diye buradasın? Ben kendi işimi yapmayıp seninkine mi yöneleceğim daima? Yardım ayağına işleri bize yaptırıyor zaten, bir gün patlayacağım. Kaldı ki ben zaten normal bir şey yapıp, çöpümü çöpe götürmüştüm. SİNİRLİYİM SEVGİLİ OKUR. Herkes kendi işini yapsın. PR’cı ya da satışçı nasıl benim işimi yapmıyorsa ben de onlarin işini yapamam arkadaş. Hadsizliğe bak!

from WordPress https://ift.tt/16fwVRn
via IFTTT