İçime doğmuş...
Dün Koala'm çamaşır asarken o odaya, kendisinden hiç ses çıkmamıştı.
Halbuki hep ıslık çalar ya da bağırırdı.
Kapı açılır açılmaz.
Allah allah...
Sabah 7:30'da uyandığım gibi odasına koştum.
Aynaya yakın değildi.
Tellerde de değildi...
Tüneğinde bile yoktu!
O an kalbim o kadar hızlı attı ki... Nefes aldırmazcasına.
Biri'm yerdeydi...
Kanatlarını açmış, gözleri kapalı, yüzüstü yatıyordu.
Hastalığı yoktu, aç da değildi ki aç olsa bile dayanırdı Biri'm. Güçlüydü! Oda da oldukça sıcaktı.
Alerjim varmışmış, odamda kuş duramazmışmış! Al işte! Sikerim alerjisini be! Odamda duraydı her şeyini görür, her anı birlikte yaşamaya devam ederdik işte!
Biri'm... Çok özür dilerim.
Umarım gittiğin yerde hiç yorulmadan uçarsın...
Üç buçuk yıldır baktığım, zor da olsa bir şeyler öğrettiğim, her heyecanlandığında ismini bağıran 4 yaşındaki kuşum bugün gitti...
Sınavıma doğru giderken ayaklarım tutmuyordu. Acı çekmiş olabileceğini düşündükçe içim acıdı. Aklımdakiler de uçtu gitti...
Bir daha kendimden başkasına bakmaya asla söz vermeyeceğim!
Odie'ye Koala'mla beraber bakıyoruz.
Başın sağolsun, çok tatlıymış ya, çok üzüldüm :((
YanıtlaSilBenimde bir muhabbet kuşum vardı liseye başladığımda çok ilgilenememiştim annemde sevmiyordu kuşları başka bir odaya koymuştu bir sabah ölmüş. Bende haftalarca ağlamıştım ama hatamın bedeli onu kaybetmekti. Muhabbet kuşları çok hassas olur. Tek başınaysa birde ilgi görmeyince küsüp ölüyor.
YanıtlaSilÇok vicdan azabı çekiyorum ya...
YanıtlaSil7 sene geçti hala vicdan azabını çekiyorum. Çok severdim kuşumu. :(
YanıtlaSil