Birkaç gün önce annemle tartışmıştık. O zamandan beri hiç aramamıştım. Bugün aradım. Kalp doktoruna gidecekti. Anjiyo istemişler önce, sonra da sintigrafi çekildikten sonra gerekirse anjiyo olmasını söylemişler. EKG'si iyi çıkmamış.
Derslerimi geçtiğimi söyledim, memnun olmadı. "Bitirmedikten sonra neye yarar?" dedi. Üzüldüm. Sağlık sorunlarım yüzünden okula gidemediğimi, sınavlarımın kötü geçtiğini ve bunu bildiği halde neden böyle söylediğini sordum. "Nereden başladın o anksiyete ilacına, ah! Ondan sonra başladı bütün hastalıkların." dedi. İlacı kullanmadan önce mutlu olmadığımı, şimdiyse gayet mutlu olduğumu ve benim için de önemli olanın bu olduğunu söyledim. Ne zaman memlekete döneceğimi sordu. Daha projem var benim deyince, "Zaten hep o bilgisayar yüzünden oluyor senin bu hastalıkların!" diye bağırdı. Kalp, insülin direnci, tiroit nodülü, kansızlığın bilgisayar yüzünden olmayacağını söyledim sakin bir şekilde. GERÇEKTEN. Bu sefer de sakin konuşayım dedim, çünkü belki öyle daha yumuşak davranır diye.
Sonra konu değişti, benim köpek almama geldi. Onunla uğraşmamı istemediğini, sürekli ilgilenmem gerektiğini ve bu yüzden de bir şeyleri aksatacağımı söyledi. Ne var yani çocuğum gibi olacak, bakarım, dedim. Çocuk olsa öyle olmaz dedi ve konu evlenmeye geldi. Ben, evlenmeme daha çok zaman olduğunu söyledim, belki de olmaz dedim, sesi titredi:
-Bir tane çocuğum var, onun da mürüvvetini göremeyecek miyim?
Bayramda da gelmeyeceksin herhalde, dedi. Onu konuşuruz, dedim. 30 dakikaya bu kadar çok şey sığdırmayayım diye düşündüm.
Benim annem neden bu kadar katı?
Neden benim mutlu olmamı istemiyor?
Neden her şeyime karşı çıkıyor?
Neden beni üzdüğünün farkında değil?
Neden biraz daha ılımlı değil?
Neden bana güvenmiyor?
Neden bir şeyleri yapabileceğime inanmıyor?
Neden herkesi, her şeyi yargılıyor?
Neden hiçbir yaptığımı beğenmeyip, her şeyime köyü laflar ediyor?
Ona kadınlardan hoşlandığımı nasıl söyleyeceğim?
Ağlamak istemiyorum artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?