Güneşim

Önce karanlığıma kısa süreliğine bir ışık tuttu. Sonra ışığım, sonra güneşim oldu.

Şimdiyse her şeyim...
Sevgilim,arkadaşım,kardeşim,annem...

Onunla bir şeyler yapmak çok zevkli. Takıntıları yok. Benim gibi her şeye gülebiliyor. Hele ki kahkahası! Aman yarabbi! Aşık olur insan bilmeden.

Dudakları yumuşacık. Öpünce kendimi kaybediyorum dudaklarında. Yanağındaki gamzesini öpünce de içim saf sevgiyle doluyor sanki.

Aaah vücudu! Nasıl da yerli yerinde her şeyi. Memeleri, omuzları, karnı... Belindeki gamzesine dokunmadan edemiyorum. Spor giyinince, tam olarak rüyalarımın kadını karşımda oluyor.

Onun yanında tamamen kendimim. O da öyle olduğunu söylüyor. İnanıyorum. Her şeyim oldu diyorum ya; sevgilime, arkadaşıma, kankama, anneme nasıl davranıyorsam ona da öyle. Her şey bir yerde! Daha ne ister ki insan?

Her dediğimi, her istediğimi yapmaya çalışıyor. Beni, isteklerimi önemsiyor. Tutumlu olmayı biliyor, olgun, zeki...

Teninin kokusu, sanki en sevdiğim yemek gibi! Hiç bıkmıyorum, hiç kötü gelmiyor, hiç itmiyor.

Bense ona napıyorum? Benim yaptığım bir şey yok resmen. Çocuğu gibiyim. O söylemeden, istemeden, kızmadan anlamıyorum bir şey. Bunu hak etmiyor her şeyim. Daha süperini hak ediyor. Ona daha süper davranacağım. Sadece öpmeö yetmez. Daha çok ilgi vereceğim. Daha çok güzellik yapacağım.

Allahım çok seviyorum!
KALBİM PIRPIR!