Sınır

Şu aralar çok tahammülsüzleştim. Ofisteki seslere katlanamıyorum. Biri sürekli aynı şeyleri söyleyip duruyor, biri bağıra bağıra konuşuyor, biri işinin arasına girip seni zorla konuşturuyor, biri iş yapıyor gibi görünmek için bana iş paslıyor ve ay sonunda iptal ediyor, biri boğazında 5 kilo balgamla titrek titrek konuşarak dedikodu yapıyor, biri mıymıy sürekli bir şeyler söylüyor. Taşmak üzereyim, günlerdir sessiz duruyorum, çünkü bir şey söylersem sert söyleyeceğim. Zaten bir süre sonra da taşacağım muhtemelen ama kendimi sakinleştip enerjimi başka yöne veriyorum.

Bugün Mis Kokulu da ofiste değil zaten. Hastalanmış, sabahki toplantıda sesi kötüydü. Bir an önce iyileşsin ve gelsin. Renkleniyorum o gelince.

Bak biri hâlâ yanımda 2 hafta önceki konuyu konuşuyor, söylenip duruyor! Çalışanlardan birine gıcık olmuş, inşallah gider deyip duruyor, yaptığı işlere söylenip iş yapmadığını iddia ediyor oturduğu yerden. Zaten buna laf da anlatamıyorsun. Aklında bir şey kuruyor, ona da sadık kalarak kulaklarını tıkayıp sadece ağzını açıyor. Tam yazı okuyorum, odanın ta öteki tarafına neden bunu yapmadın neden şunu yazmadım bak hep böyle yapıyorsun vs diye uzata uzata arkadaşlara söyleniyor. Hep aynı şeyleri söylüyor. Mesela muhabir arkadaş bunun istediği şekilde bir iş getirmemiş ya, “böyle yapma” dedikten sonra muhabirin getirdiği diğer işlerine de bakarken “bak yine böyle getirmişsin” diyor sanki uyarısının üstünden bir gün geçmiş de muhabir arkadaş başka iş getirirken de aynı yanlışlığı yapmış gibi. Halbuki hepsi aynı anda olan şeyler. Ayh sıkılıyorum tekrarlardan sevgili okur! Genişletin vizyonunuzu, dağarcığınızı biraz, insanları dinleyin.

Herkes kendi krallığını kurma derdinde. Kime ne kadar söz geçirebilirsem diye, önüne gelene laf söylüyorlar burada. Gözümde saygıları kalmadı. Bende saygı bitmişse, davranışlarım çirkinleşir sevgili okur. Anarşik, kavgacı, güvensiz biri oluruveririm. Belki onlar da saygılarını kaybettikleri için böyleler…

from WordPress https://ift.tt/agrLusc
via IFTTT