Ankara'da Kar Var

Yağmur değil de, kar yağdığı vakit, mutlulukla doluyor yeryüzü sanki.

Bir kere huzur veriyor beyaz rengi. Sonra, kapatıyor insanlığın bıraktığı kirleri. Her taraf bembeyaz, tek renk, tertemiz.

Bundan sanırım huzurla dolmamın nedeni.

İş yerimin mevkisi, henüz kentleşmeye başlayan, gecekonduların daha yeni yeni yıkılmaya başlandığı bir semtte bulunuyor. Etrafta yarı yıkık binalar, çer çöp, pislik, duman, ölü hayvanlar, hayvan pislikleri var kar yokken. Ama kar örtünce üstlerini, belediye sanki temizlemiş gibi geliyor. Pencereden baktığımda daralmıyorum kirlilik yüzünden.

Kar beni ekstra heyecanlandırıyor sevgili okur.

Bir Akdeniz şehrinde büyüdüğümden sanırım.

Düşünmemek

Uzaklaşmak en iyisidir bazen.

Nefes almaya başlarız belki,

belki tekrar yaşarız heyecanı;

belki de yeni hayatlarımızla daha mutlu oluruz artık.

Düşünmemek en iyisi;

yeni şeyler alıp,

onlarla ilgilenmek meşgul eder belki aklımızı...

Taşınıyorum, sevgili okur

Eve yaklaştığım zaman kalbim hızlanmaya başlıyor artık...

Beynim duruyor.

Kalbim sıkışıyor.

Boğazım düğümleniyor.

*

Boğaz düğümlenmesi fiziki anlamda gerçekten varmış. Böyle tiroitlerin biraz üstü, ya da oranın tam arkasına ekmek sıkışmış da yutamıyorum gibi oluyor. Yutkunuyorum yutkunuyorum gitmiyor sanki. Su içiyorum, faydası olmuyor.

*

Taşınacağımı, artık gideceğimi bildiğim halde evime, yuvama girmek canımı acıtıyor.

Evleri ayırıyoruz sevgili okur

Hayallerle kurduğumuz yuvayı dağıtıyoruz. Çok güzel olacak, kendimize göre döşeyeceğiz her yeri, bizim olacak her şey ve yeni bir hayata başlayacağız, demişti. Dün gibi aklımda...

Güzel başladı ama güzel bitmedi.

Son zamanlarda sürekli büyük kavgalar ediyorduk. Bana kötü şeyler söylemişti. Konuşalım demiştim, konuşmamıştı. Dün de, cumartesi günkü tartışmaya istinanaden "Neden konuşmadın, anlatmadın ve çözmedik? Neden sustun?" dedi. Düne kadar kendisiyle konuşmuyordum çünkü. Dedim ki, konuşmak istediğimde beni odadan attın, sana daha nasıl diyebilirdim konuşalım diye?

O gün, onu sevmediğimi düşündüğünü söyledi... 
Sustum. Diyecek bir şeyim yoktu o an. Bunu düşünmesi ağzımı mühürlemiş gibiydi.

Sonra doktora ve ardından da ev gezmesine gittim. O ne yaptı,ne etti hiç haberim olmadı. Ben de haber vermedim, çünkü ne yapacağımı zaten 3 gün öncesinden haber vermiştim. O günden düne kadar, hiç konuşmadım, yüzüne dahi bakmadım. Ertesi sabah uyandığımda evde değildi. Not bırakmış arkadaşıma gittim diye.

5.5 – Gökçe Atabek

Bir süredir böylesine etkilendiğim bir kitap okumamıştım. Öyle sanıyorum ki anlatımın akıcılığı da bunu sağlayanlardan biri. Sevgili yazar Av. Gökçe Atabek’le konuştuktan ve hikâyelerin gerçeğe dayandığını öğrendikten sonra okuduklarım gözümün önünde canlanmaya başladı ve kendimi okuduklarımın içerisinde hissettim. Ne yemek yemek için, ne de su içmek için başımı kaldırdım. Birisi beni dürtene kadar hayattan kopmuş, kitabın içine girmiştim. Yolda, merdivende, dolmuşta ne ile karşılaşırsam, kitaptan bir olayı aklıma getiriyordu.

5.5’un içinde birbirinden farklı ancak, zamanda bir yerde kesişmiş ve sonrasında tekrar kendi yollarında devam etmiş, adli vaka olarak kabul edilen beş hikâye yer alıyor. Her biri birbirinden etkili, birbirinden acı, bazen de heyecandan içinizi kıpır kıpır ettiren yaşamlar. Kitabın bazı yerlerinde, kendimi kaptırıp o kadar sinirlendim ki ortalığa bağırdım, adaleti sorguladım, insanlığı sorguladım.

NASIL?

NEDEN?

Durmadan bu soruları sordum. Kitapta yaşanan olayları gerçek hayatta da görüyoruz ancak, olayların iç yüzleri dinleyiciye, izleyiciye aktarılmadığı için insanların, kötülükte nereye kadar, nasıl çıktıklarını bilmiyoruz, tahmin edemiyoruz, düşünemiyoruz; ya da neler olabileceğini aklımıza getirmek istemiyoruz. Kitapta bu tür olayları tüm çıplaklığıyla okuyucuya sunuyor yazar. Karşınızdakini infaz etmeden önce, kötülük yapmasının altında yatan asıl nedeni görmeye ya da en azından sorgulamaya başlıyorsunuz

Gökçe Atabek’in anlatımı ve Faruk Emre Özünlü’nün de editörlüğüyle 5.5 harika bir eser olup çıkmış. Olguların sırası, anlatımın akıcılığı, betimleme, senaryo hepsi fikrimce oldukça oturaklı olmuş.

5.5, Kitapsaati Yayınları'ndan çıktı.

1 Temmuz 1934 – 20 Haziran 2018

Anneannemin öleceğini hiç düşünmedim. Sanki ölümsüzdü o. Doğumun ve ölümün varlığı onda işlemiyordu sanki. Aklımın ucundan geçmezdi toprakla karışacağı.

Sanki ben Ankara’dayım da anneannem de memlekette, ne zaman gitsem onu göreceğim gibi. Halbuki, kaskatı bedeninin yıkanışını görmemişim, onu son kez öpmemişim, yüzünü kapattıklarına şahit olamışım, ona son kez dokunmamışım, toprağın dibine yerleştirip üstüne de taş koyduktan sonra toprak attıklarını izlememişim gibi.

Gözlerini kapatmış, sanki uyuyor gibi. Pamuk anneannem, şeker canım, sevgi dolu annem. Mutsuz duruyor gibiydi. Öyle hissediyorum. İnşallah mutsuz değilmiştir. Çok korkuyordu son günlerinde. Yoğun bakıma bırakıp gitmek zorunda kaldıklarında teyzeme “Beni burada bırakıp nereye gidiyorsunuz?” demiş dudaklarını büzerek. “Sana burada daha iyi bakacaklar anne, o yüzden buraya getirdik.” Ben öleceğim herhalde, demiş sedyedeyken de. Çok korkuyordu o yaşam dolu kadın. Torununun düğününü göremeyeceğini söyleyip üzülüyordu. Annemi de göremediğini söyleyip gözünün arkada kalacağını demiş. Annem, ertesi gün ziyarete gitmişti.

Yoğun bakıma alındığı ilk gün ben de aradım anneannemi. Kuzum, dedi bana. Nasılsın, dedim; iyiyim kuzum sen nasılsın, dedi. Anneannem seni çok seviyorum, korkma tamam mı iyileşeceksin, dedim. Bence iyileşecekti çünkü. Ölüm gibi bir seçeneğin olduğunu umutmuştum. Memlekette bayramını kutlarken veda vakti geldiğinde “anneannem ben gidiyorum” deyip sarılmıştım o yatarken. Güle güle git kuzzum, demişti.

Vücudu çok gergindi. Elleri kasılmış, bedeninden yukarıda duruyordu. Ayakları da keza. Suratı çok güzeldi. Acı çekerkenki gibi ekşitmemişti. Sadece ağzını bükmüştü. Yine de uyuyor gibiydi. Yan çevirip sırtını sabunladılar, boynu büküktü o anda. Sağa doğru eğmişti. Ama kalıp gibiydi. Kalıp gibi döndürüyorlardı, kalıp gibi dönüyordu. Su döktüm ben de, başından ayağına doğru.

Kafasını sımsıkı bağlamışlar ya!

Yüzünü öptüm, semsertti. İşte o sardıkları bez çok sertti çünkü. Kaskatı çıkmış makineden sanki. Hiç yumuşatıcı kullanmamışlar gibi.

Tamam, dedi kadın. Yüzünü kapattılar.

Ya sarmayın anneannemi, nefes alamayacak! Açın yüzünü! Daralır o, üşüyor ama öyle sıkıya gelemez ki…

Araca koydular.
Yaylaya geldik.

Depderin kazmışlar toprağı!

Küçücük bedenini kaldırıp, onu sardıkları bezle toprağa yerleştirdikleri gibi üzerine taş koydular.

Ya daralacak kadın! Minnacık kalmıştı zaten, o kadar ağırlığı nasıl kaldırsın?!

Off çok kalabalık. Çekilseler de anneannemle başbaşa kalıp sarılsam; ona onu ne kadar sevdiğimi söylesem; mutsuz olmasını engellesem; korkmamasını bizim de yanında olduğumuzu görmesini sağlasam… Bak kuzenim de geldi düğününden önce seni görmeye…

Zaten ancak birisi gelmemek üzere gidince izin verir bu sistem! Ben istemem mi her gün onu görmeyi, toplaşıp ona şakalar yapmayı!

Üstünü kapattılar.

Sonunda yalnız kalabildim. Anneannem! Beni ne de güzel büyüttün. Seni çok seviyorum! Sen nereye gittiysen oraya günah götürme, hepsini bana ver, seni yeter ki huzurlu etsinler gittiğin yerde. N’olur korkma, sen gelemesen de biz seni görmeye, senin cevap vermeye gücün olmasa da seninle konuşmaya geleceğiz.

Uzun süredir bakmadığım telefonuma bu sabah bakayım dedim, şarjını merak etmiştim. Anneannemden cevapsız çağrı varmış… Yine yetişememişim aramana.

Anneannem, seni kaybettiğime inanamıyorum. Sana “ANNEANNEMMM” diye bağırarak geldiğimde, güldüğün suratını bir daha göremeyeceğimi aklıma kabul ettiremiyorum. Tam “o gitti ki” diyecek oluyorum, gitmemişsin gibi geliyor. Dedim ya, sanki sen araycaksın ve ben günler sonra aramanı gördüğümde teyzemi arayıp, uyuyup uyumadığını sorduktan sonra senle konuşacağım ya da sana çok selam yollayacağım.

Bayramlarda tüm yakınları birleştiren anneannem, şimdi de toplandı herkes senin için. Ama bu sefer senin elini öpemedik. Sana sarılamadık, seni güldüremedik…

Kimsenin anlayamayacağı acıları çekmiyorsun artık. Tek olumlu düşünebildiğim şey bu. Çünkü yaylayı bir kere daha göremedin, torununun düğününe yetişemedin, seni hastanede yalnız bırakıp gittik, çok sevdiğin hayat seni salmaya karar verdi…

Sen ölemezdin.
Şimdiyse ölümsüzsün canım, canverenim.

 

 

35 gün içerisinde önce dedemi, sonra anneannemi, sonra da babaannemi kaybettim sevgili okur...

Önce Kendini Bilmeli İnsan

Ne istediğini bilmeli.
Nasıl hissettiğini de bilmeli.
Yalan söylememeli.
Mış gibi yapmamalı...

Önce, artık yönetmekten bıktığını ve yönetilmek istediğini söylüyorsun. Seni yönlendirmeye kalkınca, hayır diyorsun. Yönlendirmeyince yine "Ben artık yönetmekten bıktım! Biraz da sen karar ver, sen yön ver." diyorsun.

Sen yöneten olmak istemediğine emin misin?
Yoksa sadece sevdiğin kişilere mi izin veriyorsun?
Sevmediğin kişiler umurunda olmadığı için, önce böyle söyleyip sonra da tersini yapıyor olabilir misin? Yani bu, sen karşındakini sevmediğin için olabilir mi?

"Bak ne güzel plan yapıyor, beni de çağırıyor. İşte bunu istiyorum." diyorsun. Eyvallah, deyip aynısını yapıyorum. Sonrasında gelmek istemediğini belirtiyor, ya da yanına başkalarını da çağırıyorsun.

Senin tüm bu tavrın, adamına göre olabilir mi?
Seni yönetmesine izin verdiklerin, sadece sevdiklerin olabilir mi?
Yani, yine SEN yönetiyor olabilir misin?
Çünkü buna yine SEN izin veriyorsun.

Zaten bu yüzden kaybetmiyor mu insan?
Birisi SEN derken, diğeri BEN diyor.
Mutlu olmak için önce BEN demek gerekli. Her şeyin merkezine kendini koyacaksın sayın okur.
Sen sevdiğin için birlikte olacaksın, sen istediğin için sevişeceksiniz, sen izin verdiğin için yönlendirileceksin. Her şeyi yapan sen olacaksın. Yani her zaman BEN diyeceksin. Benim gibi salaklık edip "önce sen" demeyeceksin.

Bir de ne istediğini bileceksin.
Üçüncü bir kişi için başlamayacaksın bir işe. İki kişi için başlayacaksın. İki kişilik bir işe üçüncüyü katıp da bu ikiliden birisini üzmeye ne hakkın var?