Sevgiliyle baş başa kalabileyim diye annemin gitmesini istedim için kendimi çok suçlu hissediyorum. Anneme söylemedim tabii bunu...
Hafta sonu Ceren'in doğum günü var. Plan yapıldı, çıkılacak dışarı fakat ben evde annemi yalnız bırakmak istemiyorum. O sırf beni doktora götürebilmek için Ankara'ya geldi, bense onu yalnız bırakıp dışarı çıkıyorum. Korkunç bir evlat mıyım ben? Dışarı çıkmasam, haftaya artık insanlar işlerine dönecekler ya da her hafta sonu dışarı çıkmaktan bıkacaklarmış, sıkılacaklarmış gibi geliyor. Yani ben tek kalacağım, eğlenmek isteyen. Gidersem de erken dönmem gerekecek çünkü anneme göre ben hala küçücüğüm ve dışarıda duramam 23'ten sonra. Bir de içmemem lazım, yoksa kokar.
Zaten sevgiliyi inanılmaz özledim! Aynı evdeyiz ama çok uzağız... Her fırsat bulup sarılışımda ağlayacak gibi oluyorum. Özlemim aynı şekilde duruyor, hiç azalmadı. Onunla uyumayı da çok özledim.
Sevinemiyorum...
Kafeste gibi hissediyorum. Nefes alamıyorum sanki. Böyle hissettiğim için de suçlu hissediyorum! Yazıklar olsun sana hayat.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?