Mezun olduktan sonra seninle evlenemiyorum ki sürekli birlikte olalım; kimse bizi ayırmasın,isteyerek ya da istemeyerek...
Çok sevdiğim için, hatta aşık olduğum için inanılmaz acı çekiyorum! Böyle bir ülkede, böyle bir aile geleneğinde yaşadığım için kahrolmak zorundayım. Sevdiğimi herkese haykırmak istiyorum! O da haykırsın. Herkes görsün birbirimizi ne kadar sevdiğimizi! Hiçbir şey bizi ayırmaya kalkılmasın... Yollar, insanlar, hayat...
Benim ailem neden mutsuz olduğumu görmeyecek ve bilmeyecek. Bilse de anlamayacak zaten. Yaşımız geliyor artık, yuva kurmamız gerekiyor onların gözünde. Olmaz, evlenemem. Benim bir sevdiğim var. Kalbimi verdim çoktan ben. Onunla evlenmem, yaşadığım ülkenin kanunlarına aykırı ve her insanın da anlayabileceği türden değil. Ailemin yanında kendimi yabancı gibi hissediyorum. 18 yıl boyunca evim olmuş yer, artık evim değil sanki. Ben, ben değilim burada... Mutlu değilim. Evin, mutlu olduğun yerdir. Ben onun göğsündeki kalp atışını duyunca dünyanın en mutlu insanı oluyorum. Benim evim orası...
Birlikte olabilmemiz için çok çabalamamız ve sabretmemiz gerekecek. Yer yer de üzüleceğiz elbette ama sonunda biz olacağız.
Benim, okulum bitirip bir iş bulmam gerek ki ona da yardım edebileyim. Önüne her şeyi koyabileyim, o da hemencecik geliversin.
Bir taraftan da ya okulumu bitiremezsem diye stresleniyorum. O zaman her şey alt üst olur. Hepten ayrı kalırız.
Fark ettim ki, şu anda, bu zamana kadar hiç yapmadığım bir şeyi yapıyorum. Geleceğimi onunla,onun üzerine kurmaya çalışıyorum resmen! O güveni vermiş ki, onsuz bir gelecek düşünemiyorum. İlk defa... Başıma gelen en güzel şey o.
Kalbim, İzmir'de şimdi. Ne olacağı hiç belli değil... Arada Ankara'ya geleceğini söylüyor. Benim gözlerimden sular akarken, bir de hıçkırık tutuyor o anda.
Onu bir süre göremeyecek olmak, sarılıp öpemeyecek ve gözlerinde kaybolup gidemeyecek olmak kahrediyor! Eğer ki yarın onsuzlukla gelecekse, varsın ömrüm bugün bitsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu konu hakkında bir şeyler söylemeyecek misin?