Yanıldın

"Ama biliyorum, zamanla elimden uçup gideceksin."




Hayır, ben senin elinden hiç uçup gitmedim...

Sen beni sokağa terk ettin.
Bir de, konuştuğum insanlara dikkat etmemi tembihledin, bıraktığın yerin sokak olduğunu bilmiyormuşsun gibi.
Hiçbir şeyi umursamadım; kanatlarımı kopardılar. Sen de ne zaman beni görsen, bir köşede korkarak oturduğumdan fark etmedin tabi kanatlarımı.


Şimdi beni terk ettiğin sokağın yanından geçiyorsun sürekli.
Farkında değilsin, olmayacaksın da, ama ben hala terk ettiğin yerde başım aşağıda bekliyorum.

Hiçbir şeyi...

İlk zamanlarda öğrenmiştim ruhsuz olduğunu. Sonrasındaysa kendini nasıl güzel bir role soktuysan demek ki, senin beni hiç salmayacağına inanmıştım.
Beni avucunda tutmanın nedeni, istediğin bir anda boşluğa fırlatabilmekmiş meğer.

Senin hakkında hep masum düşünmüştüm. Gözümle görsem de, inanmamıştım. Bir sebebi vardır, demiştim. Sen beni aptal bir canlı yerine koymamışsın, ben zaten oldukça safmışım.


Şimdi uzaklara gidiyorum. Sen de gidiyorsun. Senin için dilediğim, istediğim hiçbir şey yok.
Umarım seni bir daha hiçbir yerde görmem.

Umarım, birisi kanatlarıma bir çare bulur da yeniden uçabilirim...
Her ne kadar senin yüzünden eskisi gibi uçamayacak olsam da...