Ben zaten kendimi yeterince yargılıyorum. Bir de ailemden duyduğumda taşıyamam bunu.
Evlilik konusunu açıyorlar sürekli. Desem ki "Çok yeteneksiz ve çirkinim, beni zaten kim beğensin? Evlilik falan zaten olmaz." diye, hemen kızarlar bana: "Ne demek o? Olur mu öyle şey? Saçmalıyorsun! Sana noldu da böyle düşünmeye başladın? Bilmediğimiz bir şey mi var? Böyle olmaz ki. Ah!"
Benim ihtiyacım olan, bana destek sağlamanız. Yargılamanız değil. Üstüme çullanmanız değil. Güzel sözler söylemenizi isterdim ben...
Anlatmıyorum işte. Anlatamıyorum. Kaldıramıyorum.
Korkumdan yardım isteyemiyorum, bilinmiyorum.
Eriyorum...
Yok oluyorum...
