Hayatına birini alıyorsun.
Sanıyorsun ki hiç bitmeyecek, sonu hiç gelmeyecek.
Düzenini ona göre kuruyorsun, yaşayışını ona göre şekillendiriyorsun. Aldığın şeylerde hep siz varsınız, attığın her adımda hep birliktesiniz.
Ama bitiyor işte. Her şeyin bir sonu var.
Neden bir sonu yokmuş gibi hareket ediyorsunuz ki? Birden aksi durumla karşılaşınca kalakalıyorsunuz o zaman işte, çünkü hiç planlamamış oluyorsunuz. Ne yapacağınızı şaşırıyorsunuz.
Tamam sürekli sonu düşünerek hareket etmeyin ama bir sonun olduğunu da düşünerek bir B planı yapın, kenarda dursun.
Hayır şimdi onca hatırayı nereye koyacağım? Atsan atılmaz, satsan satılmaz. Anılardan bahsetmiyorum, nesnelerden bahsediyorum. "Beni asla unutmayacaksın" nesneleri.
İnsan birine hediye verirken bunu amaçlıyor sanırım: "Ne yaşarsak yaşayalım, sana verdiğim bu nesneyle hep kulağının arkasında olacağım!" Bencillik bu. Ne benciliz gerçekten.
