Dönmeyelim...

Dört buçuk yıl denedik, olmadı. Suçlu biraz sendin biraz ben. Uzatmıyoruz artık. Kalalım gittiğimiz yerde, bir daha dönmeyelim.

Ateşimiz sönmüyor ama yanmıyor da. Ayrılık zor da, napalım, beraberken de olmuyor.

(Güven Baran-Sönmüyor Ateşimiz)

Aydınlanma... Karanlığa Doğru.

Şu an inanılmaz bir şey dank etti.
Kalbimi söküp attım...

Ayrılık sonrası, ayrılığı, yeni edinilen arkadaşa anlatmak ve yeni arkadaşın da destek olması, yardımcı olması, mutluluğunu istemesi...

Günlerdir, nereden tanıyorum bu durumu, diyordum...

Bir Kasım gününde yaşamıştım. Ve Kasım'da da aşk başkaydı, vurmuş geçmişti.

Hayırlı iş 20 gün bile beklemiyor gerçekten...

Fark Etmeden

Eskiden "Kıvırcıksız bir yere gitmezsin sen" derlerdi, beni de alırlardı yanında. Benimsemişlerdi. Sonra yavaşça çıktım hayatından... Kimse fark etmeden.

Doğum günün kutlu olsun...
Seni çok sevdim.
Kendimden çok.

Gül

Bir gülü sevdiysen, dikenlerini kesme. Gerçekten, ruhundan istiyorsan eğer, dikeniyle sev.

Gülü sevmek kolay mı? Kim yaklaşırsa, önce bir dikenine denk gelir, nasıl seveceğini bilmiyordur çünkü, neresine dokunacağını. Zamanla anlaşılır ama nasıl sevileceği, öğrenilir, emek verilir. Buna rağmen tekrar dikeni batmışsa gülü suçlama, sen nasıl seveceğini unutmuş olabilir misin?

Gülün dikenlerini budamakla neden zaman kaybedesin? Bir papatyayı sev öyleyse, güle bulaşma boş ver.

Sevdiklerin yolun sonunda...

Şimdilik

Her hava kararışında bir dert kaplıyor içimi. Derin derin nefes almaya başlıyorum...

Hele ki bir arkadaşıma yatıya gidiyorsam, onun evine artık gitmiyor oluşum canımı acıtıyor istemsizce.

Evleri Ayırmakla Kalmadık, Kalplerimizi de Ayırdık

Sürgünde gibi hissetmekten hiç alıkoyamadım kendimi. Bu düşünceyi kafamdan atamamıştım Aralık 2018'den bu yana.

Devamını getiremiyorum. Yorulmuşum, şimdi fark ediyorum. Sızlıyor her yanım, kollarım ağrıyor, bacaklarım titriyor.

2014'ün 10 Kasım'ından Sonra Güzelleşen Hayat Çamura Bulandı...

Bitti sevgili okur. Çok yoruldum, kollarım ağrıdı, hatta bazıları beni suçlu buldu, ben tutunuyorum diye onlar yorulmuş. Olsundu, dayanırdım ama boşaydı tutunuşum. Gelecek görmüyordu. Önüm bembeyaz bir tuvaldi. İlk çiziği bile atılmamış...

1 Yıl Olmuş Bile

Geçtiğimiz yıl bugün, tam da bugün, benim canımın canı dayanamadı ve bizden ayrıldı, uçtu bulutlara kondu...

Ne çabuk geçmiş zaman. Ben olanları daha dün gibi hatılıyorum, onunla yaptığım son konuşmamı dün gibi anımsıyorum. Bir yıldır toprakla beraber, ne ara bir yıl oldu, ne ara? Acısı hâlâ taze, hâlâ yeterince ellerimi açıp, sanki her gün Tanrı'ya onun için dua etmemişim gibi. Daha üzerinden 1 gün geçmiş gibi... Canım anneannem, varsa, umarım huzurlusundur. Biz seni hiç unutmadık, her gün anımsıyoruz ve hiç ama hiç unutmayacağız. Hele ki seninle birlikte yaşayan teyzem sen hâlâ evdeymişsin gibi düşünüyor zaman zaman. 12 Haziran'da, 30 Haziran 2018'deki düğününe çok gitmek istediğin kuzenim doğum yaptı, "Anneme de haber vereyim!" diye heyecanlanıp kaldı teyzem. Sonra parçalandık... Bir torununun düğününü görmeni nasıl da isterdik, hele ki onun çocuğunu görmeni...

Senden 3 gün önce dedem vefat etti, 20 gün sonra da babaannem dedemin yokluğuna dayanamayıp yanına gitti.

Hepsini atlatmışız. Nasıl da geçmiş zaman...